Procedura in vitro jest najbardziej zaawansowaną metodą leczenia niepłodności. Polega na zapłodnieniu komórki jajowej w warunkach laboratoryjnych. Lekarze zalecają tę metodę, gdy inne sposoby leczenia zachowawczego zawiodły.
Lekarz kwalifikuje pacjentów do leczenia za pomocą in vitro na podstawie historii medycznej obojga partnerów. Procedura zapłodnienia pozaustrojowego przebiega w kilku etapach.
Procedura in vitro poprzedzona jest stymulacją hormonalną jajników w celu uzyskania optymalnej liczby komórek jajowych gotowych do zapłodnienia. Leczenie można przeprowadzić stosując różne protokoły w zależności od wskazań, określają one czas i sposób przeprowadzenia stymulacji hormonalnej. Najczęściej zastosowanie znajdują protokoły krótki lub długi.
Zapłodnienie in vitro metodą ICSI polega na wprowadzeniu plemnika bezpośrednio do cytoplazmy komórki jajowej. Procedura przeprowadzana jest w warunkach laboratoryjnych.
Metoda IMSI (ang. Intracytoplasmic Morphologically Selected Sperm Injection) wzbogaca technikę ICSI o dodatkową szczegółową ocenę plemnika.
Odmianą klasycznej metody ICSI - docytoplazmatycznej iniekcji plemnika - jest pICSI. Polega na selekcji plemników wykorzystywanych do zapłodnienia in vitro, które wykazują zdolność do wiązania się z kwasem hialuronowym.
TESA wykorzystywana jest w procedurze zapłodnienia pozaustrojowego. Dzięki tej technice niektórzy mężczyźni, u których wynik badania nasienia wykazał brak plemników, mają szansę na ojcostwo.
Embrioskop jest inkubatorem nowej generacji wykorzystywanym w procedurze in vitro. Pozwala w sposób zautomatyzowany dokonywać ciągłego monitoringu i oceny rozwoju zarodków.
